Rodzicielstwo coraz częściej jest samotnym zadaniem – bez wsparcia większej wspólnoty, za to z presją codzienności i wyzwaniami związanymi z ekranami. W tym odcinku przyglądamy się źródłom przeciążenia i osamotnienia rodziców oraz sposobom szukania oparcia. Zastanawiamy się nad rodzicielską bezradnością – pokazując, że nie musi ona oznaczać porażki, lecz może być sygnałem, by się zatrzymać, złapać oddech i spojrzeć na sytuację w której jesteśmy z dystansu. Taka perspektywa otwiera drogę do większego spokoju i bardziej adekwatnych działań wobec dzieci. Rozmawiamy także o budowaniu mikrospołeczności – „wiosek” – które dają dzieciom szansę na naturalny trening społeczny poprzez swobodną zabawę i kontakt z różnorodnością, a rodzicom przynoszą wsparcie i poczucie, że nie są sami. Takie wspólnoty pozwalają dorosłym wzajemnie się wspierać, towarzyszyć dzieciom i dzielić podobne podejście do wychowania – także w zakresie domowych zasad ekranowych. Dzięki temu reguły nie obowiązują wyłącznie w pojedynczym domu, lecz w szerszej grupie.
